ႏွလံုးသားရွိတဲ့ ရယ္သံႏွစ္ခု

စမ္းေခ်ာင္းႏုႏုေလးထဲ အတူတကြစီးဆင္းခဲ့ၾကတယ္

ပန္းပြင့္၊ သစ္႐ြက္၊ ခ်ိဳအီငွက္သံ

တစ္ခါတရံ

ကိုင္းခတ္ေက်ာက္စြန္း  လူးလြန္႔တြန္းတိုက္လို႔

တစ္စံုတစ္ရာကို သတိရလိုက္ဖို႔ရာ

ေမ့ေလ်ာ့ေနဆဲ

႐ုတ္တရက္

တေဝါေဝါ

ေရတံခြန္တစ္ခုဟာ ဘြားခနဲ

. . . .    . . . . . . .

တကြဲတျပားလြင့္စင္လိမ့္က်သြား

တစ္ေယာက္ရယ္သံ တစ္ေယာက္မၾကားရေတာ့ဘူး။     ။

 

မင္းစိုးရာ

သရဖူ မဂၢဇင္း ၊ ဇြန္ ၊၂၀၀၆