ႏွလံုးသားရွိတဲ့ ရယ္သံႏွစ္ခု
စမ္းေခ်ာင္းႏုႏုေလးထဲ အတူတကြစီးဆင္းခဲ့ၾကတယ္
ပန္းပြင့္၊ သစ္႐ြက္၊ ခ်ိဳအီငွက္သံ
တစ္ခါတရံ
ကိုင္းခတ္ေက်ာက္စြန္း လူးလြန္႔တြန္းတိုက္လို႔
တစ္စံုတစ္ရာကို သတိရလိုက္ဖို႔ရာ
ေမ့ေလ်ာ့ေနဆဲ
႐ုတ္တရက္
တေဝါေဝါ
ေရတံခြန္တစ္ခုဟာ ဘြားခနဲ
. . . . . . . . . . .
တကြဲတျပားလြင့္စင္လိမ့္က်သြား
တစ္ေယာက္ရယ္သံ တစ္ေယာက္မၾကားရေတာ့ဘူး။ ။
မင္းစိုးရာ
သရဖူ မဂၢဇင္း ၊ ဇြန္ ၊၂၀၀၆
1 comment
Comments feed for this article
November 22, 2009 at 3:55 pm
ဗညားရွိန္
တကြဲတျပားလြင့္စင္လိမ့္က်သြား
တစ္ေယာက္ရယ္သံ တစ္ေယာက္မၾကားရေတာ့ဘူး။ ။
း)