ခြဲခြါ…

တိတ္ဆိတ္စြာ…
တလြင့္လြင့္ လႈပ္ခတ္ေနတဲ့
ဇာပ၀ါ  ခန္းစည္းေလးရယ္…
အေမွာင္မလာခင္  အေဆာင္ျပတင္း၀က
ျပာလဲ့လဲ့ရီေ၀…
ညေနေတြ အိပ္မက္ဆန္လြန္း…

အေပ်ာ္ရႊင္ရဆံုး  ဇာတ္၀င္သီခ်င္းေလးရယ္
မွန္ကြဲစေတြ လိုက္ေကာက္မိေတာ့မွ
ညဟာ ေခ်ာက္ျခားစရာ အနီေရာင္တဲ့
သူ႕မ်က္ေတာင္ေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ရွည္ရွည္
သူ႕မ်က္ရည္ကို  ကြယ္ထားလို႕မွမရတာ
ရင္ထဲ…
တေျမ႕ေျမ႕စိုက္၀င္လာတဲ့ ဒဏ္ရာကိုပဲ
တယုတယ ခၽြန္ျမေနရတယ္…။    ။

မင္းစိုးရာ

ဖက္ရွင္၊ ၂၀၀၉၊ ဇြန္။

ရင္ကြဲနာ…

မိုးေတြရြာေနတဲ႔အခါ
မင္းမွာအရိပ္တစ္ခုရွိေနရဲ႔လား
မသိစိတ္က
ေနာင္ဘ၀အထိဖ်က္လို႔ျပင္လို႔မရတဲ႔
ေက်ာက္စာ…….
အိပ္မရတဲ႔ညေတြမွာ
ငါဟာလြမ္းတဲ႔စိတ္ကိုတဖြဖြပြတ္သပ္လို႔
အေတြးထဲ
မင္းမ်က္၀န္းေလးဘယ္ပန္းခ်ီ
မင္းပန္ထားတဲ႕ပန္းပြင္႔အနီေလးဘယ္ကဗ်ာ
မင္းမရွိတဲ႔ညေတြမွာ
ငါဟာငရဲလိုပူေလာင္ျပင္းျပလို႔
မင္းေလးရဲ႕ဥေပကၡာဟာ
ငါ႔ဘ၀အတြက္ဒုကၡသစၥာပါညီမေလးရယ္……
အိပ္မရဘူး
အိပ္မက္အေသ၊ ဘ၀အရွင္
ရင္ဟာသံုးမရတဲ႔ဟင္းလင္းျပင္လား
အနာတရနဲ႔လမ္းတကာလြင္႔စင္ေန
ဒဏ္ရာကအေတြးအထိနစ္၀င္ေန
အျပင္မွာ
ေႏြ………
သစ္ရြက္ေတြကတေငြ႕ေငြ႕ပဲ႔က်လို႔
အလြမ္းကလက္ရည္တျပင္တည္းစိမ္းလန္းလို႔
ဒီမွာ…..ရင္တြင္းဖြဲ႔မီးအၾကိမ္ၾကိမ္ေလာင္တယ္
စကားေတြခဏခဏမွားတယ္
အိပ္မက္ထဲထိ
ႏွဳတ္ခမ္းပါးေတြကိုေမ႔လို႔မရဘူး
ညီမေလး။       ။

ဘုန္းေနသြန္း

တိတ္တခိုး-၂

ဖြင္႔ဟခက္ေတာ႔

အသံေတြ ျပာအက္တဲ႔အထိ

တိတ္

ဆိတ္

ခဲ႔

ရ

တယ္……

သူ႔ရယ္သံကေလးနဲ႔

သူမသိတဲ႔ တရားမွာ လြမ္းရ

သူ႔ဂီတမွာ

လေရာင္ကေလးလည္း အဖိတ္ဖိတ္ အစင္စင္

ညတိုင္း

သူ႔အေၾကာင္းေလး အိပ္မက္တယ္

ခ်စ္ျခင္းက သူ႔ထံ၀င္စားတယ္

သံသရာမွာ

ျမစ္လိုစီးျပီး ပင္လယ္လို လြမ္းခဲ႔တဲ႔ေကာင္ပါ

သူ႔စိတ္နဲ႔ေန႔ေတြညေတြမွာ

ဆုေတာင္းမျပည္႕တဲ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ၾကယ္ေတြသာ

အေထြးလိုက္ ေၾကြလို႔။   ။

ဘုန္းေနသြန္း

Empress magazine, 2004

သတိရျခင္းအလ်ား- ၂

မင္းမရွိတဲ႔ေနာက္ ငါ႔အိမ္ေရွ႕က လမ္းကေလးမွာ ႏွင္းေတြတအားေ၀တာာပဲ

သစ္ရြက္ေတြကလည္း ႏွလံုးသားနဲ႔မမွ်ေအာင္ တအားေၾကြတာပဲ

အျပင္ကိုေငးေနမိတယ္

ငါတစ္ေယာက္တည္း စကားေတြေျပာေနမိတယ္

မင္႔နာမည္ကို တဖြဖြရြတ္ဆိုေနမိတယ္

ဆန္႔တန္းထားတဲ႔ ငါ႔လက္ကို မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျမဴေတြေ၀႔ဆိုင္းလို႔

ခုန္ေနတဲ႔ႏွလံုးသားကို မျမင္ႏိုင္ေအာင္ ေ၀ဒနာနဲ႔ မႈန္မႈိင္းလို႔

ေရေသေပမယ္႔ ေလွကေ၀ဒနာနဲ႔ ေရြ႕ေနတယ္

မျမင္ရျခင္း ၾကိဳးတစ္စ

ေ၀ဒနာနဲ႔ လွမ္းလွမ္းဆဲြမိျပန္တယ္။    ။

ဘုန္းေနသြန္း

၅-၇-၀၉

တိတ္တခိုး….

အနီးဆံုးေသြးမွာ

အေဝးဆံုးခ်စ္တတ္ခဲ႔။

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္

ေကာင္းကင္တစ္စင္းေအာက္မွာ

ေကာင္းကင္တစ္စင္းျခားနားေနသလိုမ်ိဳး

ပံုျပင္ဆန္ေသာ ပန္းမ်ားပြင့္တယ္။

ေနမသာဘူး

ေနၾကာပန္းေတြသာတယ္

သူ႔ဇာတ္လမ္းမွာ

အခ်စ္နဲ႔စစ္ဟာ အစြယ္တစ္ေငါေငါ

သတိရျခင္းဟာ နိမိတ္ပံု။

ဝွက္ဖဲတစ္ခ်ပ္လို

ဓားအိမ္ထဲက ဓားလြတ္တစ္စင္းလို

ခ်စ္ျခင္း။            ။

ဘုန္းေနသြန္း

(၂၀၀၃ေလာက္က ေရးခဲ႔တာ၊ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားဘဝမွာ။)

ကစားပြဲ (သုိ႕) ေက်ာနံပါတ္ကုိး ညီမေလး

ပြဲစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ဘ၀တစ္ခုလုံး

အ၀ါကတ္ၿပ သတိေပးခံထားရတဲ့

မင္းအေႀကာင္းအနာဂတ္ အိမ္မက္ေလးေတြနဲ႕

ငါ့မွာ

ေနာက္ဆုံးခံစစ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကလည္း

မင္းရဲ႕မာယာ ပရိယာယ္ ႀကြယ္၀မႈေတြထဲမွာ

မင္းရဲ႕ လွပေသသပ္တဲ့ကစားဟန္ေတြထဲမွာ

အယိမ္းယိမ္.အယုိင္ယုိင္ၿပိဳလဲလုိ႕ က်ရႈံးလုိ႕

မင္းဟာ

နာက်င္ဖြယ္ရာ အႀကည့္စူးစူးေတြကုိ

အေကာင္းဆုံး ဖန္တီး ၿဖတ္တင္ ေပးပုိ့ႏုိင္သူ

ေႀကကြဲစရာ အေကာင္းဆုံး ဂုိးမ်ားကုိ

ကၽြမ္းက်င္စြာ အဆုံးသတ္နဳိင္သူ တုိက္စစ္မႈးတစ္ေယာက္

မင္းရဲ႕ႏွလုံးသား အိမ္ကြင္းမွာ

မင္းရဲ႕အထူးေၿခစြမ္းၿပတုိက္စစ္နဲ႕အတူ

ငါ့ေမတၲာတရားဟာ ေပးဂုိးမ်ားခဲ့ရပါၿပီ

ငါဟာ မင္းခ်စ္ၿခင္း မွာ ဂုိးၿပတ္ရႈံးခဲ့ရသူ

အသင္းငယ္ေလး တစ္သင္းပါ

နာက်င္မႈအတြက္

အခ်ိန္ပုိဆုိတာမလုိအပ္ေတာ့ပါဘူး ညီမေလးရယ္

ၿပတ္သားထင္ရွားေသာ အႏုိင္မွာ

မင္းတစ္ေယာက္

ေပ်ာ္ ရႊင္စြာေအာင္ပြဲခံႏုိင္ပါေစေတာ့ ။            ။

သုမင္းညိဳ

(သုမင္းညိဳရဲ႕   ကဗ်ာေတြကို http://thuminnyo.wordpress.com မွာဖတ္ရႈႏိုင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား)

သီတင္းကြ်တ္…

သူ႔အေၾကာင္းေတြးမိတဲ႔အခါ

လမင္းၾကီးက မီးပံုးေလးျဖစ္သြားျပီး

မီးပံုးေလးက လမင္းၾကီးျဖစ္သြားတယ္

အိမ္အျပန္ သနပ္ခါးနံ႔ေလးမွာ

ဆီမီး၀ါ၀ါ လေရာင္ျပာျပာဇာတ္၀င္ခန္း

သူ႔ဆံႏြယ္ေလး ေလအလြင္႔မွာ

ကိုယ္႔စိတၱဇက တျငိမ္႔ျငိမ္႔ ေဒါင္းယာဥ္ပ်ံ

ေနာက္ဆံုး

မေဟာ္ဂနီပန္းပြင့္ေလးသာ

တယုတယေလမွာ ခ်ိတ္တြယ္လို႔

ေမ႔ေပ်ာက္လို႔ မရႏိုင္

ႏြံ။      ။

ဘုန္းေနသြန္း

၂၀- ၉-၀၉

မိုးေလလဲ ကင္းလြတ္ေတာ့မယ္ …သီတင္းလဲ ကြ်တ္ေတာ့မယ္….ကြ်န္ေတာ္႔ကို ဘယ္သူမ်ားလာကန္ေတာ့မွာ ပါလိမ္႔ဗ်ာ…  🙂

၂၀၀၄ ေလာက္က စံုေထာက္မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပပါရွိျပီးသား ရာသီဖြဲ႔ ကဗ်ာပါ…ေက်းဇူးပါ…

အံု႔ပုန္း (သို႔) ကိုယ့္အေမွာင္မွာလင္းေနတဲ့ ၾကယ္တာရာတစ္လံုးအေၾကာင္း

ပင့္သက္႐ႈိက္ပံုက အစ

အလိုမက်မ်က္ေစာင္းခဲပံုအဆံုး

သူ႔အရိပ္အေယာင္အားလံုးကဗ်ာ။

အစိမ္းေရာင္ဆက္ဆံေရးေတြ

ကိုယ့္အျမင္မွာ အသက္ဝင္ေသာပန္းႏုေရာင္

အဲဒီလို

အခ်စ္က အာရုံေတြကို ေမွာက္မွားေစတယ္။

တစ္ေန႔တစ္ေန႔

သူ႔မ်က္ႏွာ မိုးေလဝသကို အကဲခတ္

မိန္းကေလးသဘာဝနဲ႔

ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္အေဝးက အရသာ

အိပ္မက္ထဲ သူ႔ရယ္သံေတြ ပဲ႔တင္ထပ္လို႔။

တိတ္တဆိတ္

ရင္ထဲ ပင့္ကူမွ်င္ေနတဲ႔ ခ်စ္ေမတၱာ

အေတြးလြန္စီးဆင္းေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးဟာ

သူ႔အဓိပၸါယ္နဲ႔။

သူ႔ရနံ႔အနား လိပ္ျပာလိုရစ္ဝဲေနမိရုံ

သူ႔ဆီေလွ်ာက္ျဖစ္တဲ့လမ္းမွာ

ဘယ္လို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ ခင္းမထားဘူး။

ဘယ္သူလဲ

မသိရေသးတဲ့ သူ႔နာမည္

စိတ္ထဲက အသံတိတ္ေရရြတ္လို႔

မိန္းကေလး

လြမ္းမိတဲ့အခါ

“ကိုယ့္အေမွာင္မွာ လင္းေနတဲ့ ၾကယ္တာရာတစ္လံုးအေၾကာင္း”

သတ္ပံုအမွားနဲ႔ ေရးမိတယ္။

ေအာင္ရင္ျငိမ္း

သရဖူမဂၢဇင္း ၊ ၂၀၀၄ ၊ ၾသဂုတ္။

(အေဆာင္က စာၾကည္႔တိုက္အေသးေလးက မေတာ္တဆေတြ႕ ရတဲ့ ကိုေအာင္ရင္ျငိမ္းရဲ႕ ကဗ်ာပါ။ တစ္ခါမွလည္း မဖတ္ဘူးလို႕ ၊ ျပီးေတာ့ သေဘာလည္းက်လို႕ တင္လိုက္ပါတယ္။)

မႏွင္းဆီဖတ္ဖို႔ အလြမ္းရႈခင္းတစ္ခ်ပ္…

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

………………………………………………………………………………………………

……………………………….ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကိုယ္ေစာင့္နတ္ဆိုတာရွိခဲ့ရင္ေတာင္ မႏွင္းဆီနာမည္နဲ႔ေနမွာပါ မႏွင္းဆီရယ္။ ေဝးကြာျခင္းဟာ ဟိုးေခ်ာက္ကမ္းပါးနက္နက္ထိ ဆြဲေခၚ ညိွဳ႕ယူျပီးရင္ လြမ္းဆြတ္ျခင္းဟာ ၾကိဳးစင္ေပၚမွာ ေတးတစ္ပုဒ္ကို သီက်ဴးေနလိမ့္မယ္။ ခုဆို ဘယ္ပံုဘယ္ခရီးဆက္လို႔ ဘယ္လိုအိပ္မက္ေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ားေပ်ာ္ေမြ႔ေနသလဲမႏွင္းဆီ။ ခင္ဗ်ားဘယ္ဆီမွာလဲ မႏွင္းဆီ။ ဒီလိုနဲ႔ ဘဝဆိုတာေနမညိဳခင္ မ်က္ရည္ဆိုတာ မတိမ္ေကာတဲ့ စီးဆင္းမႈပဲလား။

ဟိုမွာ ၾကိဳးၾကာငွက္ေတြက ဆည္းဆာကို ရင္နဲ႔တိုးေဝွ႔ျပီး ပ်ံသန္းသြားေနၾကတယ္။ ဘဝရဲ႕ သုခုမတစ္ရပ္လံုးဟာ မႏွင္းဆီရဲ႕ အျပံဳးေတြနဲ႔ပဲ စိုရႊဲေနေပါ့။ ရင္ထဲမွာ လႈိင္းေတြက တအုန္းအုန္း….ကမ္းပါးေတြက ျပိဳေနတယ္။ မႏွင္းဆီက ကြ်န္ေတာ့္ အခ်စ္ထဲ ခုန္ခ်ဖို႔ ျငင္းဆန္ခဲ႔တယ္။ သိခဲ့ပါျပီမႏွင္းဆီရယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ေလကေလးတခြ်န္ခြ်န္နဲ႕ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ။

ေခါင္းေလာင္းထိုးသံေတြက အက္ကြဲစြာ ျမည္ေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ေျပာတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ေနာင္ႏွစ္ေတြ အေတာ္ၾကာမွ ျပန္ေျပာင္းေျပာဆိုရင္း ရယ္ေမာရတတ္တဲ့ အေဆြးနဲ႕ ေျမ႕ေျမ႕ ပ်က္လံုးတစ္ခုတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္မရယ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူးမႏွင္းဆီရယ္……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

စံညိမ္းဦး

မဂၤလာမဂၢဇင္း ၊ ၁၉၉၇၊ ဒီဇင္ဘာ။

(ဟိုတစ္ေလာက စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳ စာအုပ္တိုက္က ထုတ္တဲ့ ျမန္မာအက္ေဆး-၁၀၀ ဆိုတဲ႔ စာအုပ္မွာပါတဲ့ ကဗ်ာဆရာစံညိမ္းဦးရဲ႕ အက္ေဆးပါ။ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းေလာက္ပဲ ကူးယူျပီးတင္လိုက္တာပါ။)

လြမ္းသူ

လြမ္းလြန္းလို႔

ျပာေနတဲ့ေကာင္းကင္ၾကီးကို ေမာ့ၾကည္႕ျပီး

မသိစိတ္ကေလးနဲ႕ လိုက္ျပာေနမိတယ္

ဘ၀မွာ အျမဲတမ္းေနာက္က်ခဲ့တာေတြ

အခ်စ္ေရးမွာ ကံမေကာင္းခဲ့တာေတြ

ဒါေတြဟာ ေရပြက္ပမာဆိုေပမယ့္

အဲဒီေရပြက္ေတြထဲ

ဘ၀တစ္ခုလံုး ဆဲြႏွစ္ေနမိတယ္

ဒီလိုအခ်ိန္

သူ႕ဆီကို တယ္လီဖုန္းဆက္ရင္ ေကာင္းမလား

မေတြ႕ရတဲ့ႏွစ္ေတြမွာ

တံတိုင္းမ်ားစြာ ျခားနားေနခဲ့ျပီလား

လြမ္းလြန္းလို႔ နံရံကို လက္သီးနဲ႔ ထိုးမိတာ

လြမ္းလြန္းလို႔

ဘယ္သူမွ မသိေအာင္က်ိတ္မိွတ္နာက်င္ခဲ့တာေတြ

တစ္ခ်ိန္က

ေနရာအေဟာင္းေလးမွာ ေ၀ေနတဲ့ႏွင္းေတြကိုပဲ

လက္နဲ႕

သပ္သပ္ခ်ေနမိေတာ့တယ္။     ။

ဘုန္းေနသြန္း

၂၉ – ၈- ၂၀၀၈

၂၀၀၈ ရဲ႕႕႕ တစ္မနက္။ ကြ်န္ေတာ္လြမ္းလြန္းလို႕ေရးခဲ့တာ။ ဘယိမဂဇင္းကိုမွ မပို႕႔ခဲဘူး။